Puwan: Lecheng Hello Kitty

Puwan

A Mini Novel

ni Hedel Cruz

II

Sino ito? Sino ka? Anong nangyare?

Makinig ka, hindi ko masasagot ang lahat ng mga katanungan mo, kahit ako hindi ko alam kung ano ang nangyari, basta bigla nalang naganap ang lahat, nangyari ang lahat pagkatapos nung malakas na dagundong. Ang alam ko lang, nanganganib ang buhay nating lahat. Nasaan ka? Pabulong na sambit ng tao sa kabilang telepono.

Hawak ang Iphone na Pink na may Hello Kitty,... Natulala ako at Tumagaktak ang pawis sa aking mga noo, nang marinig ko yung huling sinabi nung nasa kabilang linya. Malakas na Dagundong? Yun din ba yung narinig ko bago ako mawalan ng malay sa loob ng sinehan? Ano yun? Nanganganib tayong lahat? Kanino? Saan? Bakit? Parang natuyuan ako ng laway at nagsimulang manlamig ang aking buong katawan.

Hello, Hello? Nasaan ka? Kailangan mong mag-ingat. Nasaan ka?, ulit ng boses sa kabilang linya.

Bumalik ako sa ulirat, napatingin sa paligid, umihip ang malamig na hangin. Papalubog na ang araw, nawala sa kalangitan pero hindi dumidilim. Maliwanag, maliwanag parin. Napatingin ako sa itaas, Nangilabot ako sa kulay ng langit, ang kanina'y matingkad na kulay asul ay unti-unting nagiging kulay pula.

"Nasaan ka!!! Kung gusto mong mabuhay kailangan nating magtulungan. Hindi namin alam kung sino pa at ilan pa ang natitirang gaya natin, pero lalaban tayo", ngayon ay pasigaw na ang tinig ng nasa telepono.

Lalaban? Kanino? Dumating na nga ba ang alien? At kunuha o ginawang alikabok na ang sang-katauhan? Anak ng Tipaklong, parang mas gugustuhin ko pang isa ako sa mga nawala, mas matatanggap ko pa ata na gawin akong eksperiment ng alien kesa mamatay sa takot at sa lakas ng kabog ng dibdib ko, kesa ako yung natira tapos may mga sinasabi pa itong kung sino man ito na lalabanan. Kung sa PE class nga namin pasang-awa lang ako, sa labanan pa, anong magagwa ko? Buti sana kung spelling bee yung format ng laban, o kaya crossword puzzle o sodoku. Malaki ang chance ko. Anak ng Tinapa. Lumalamig na.

Nasaan ka?

Ikaw? nasaan ka? Paano ko masisigurado na mapagkakatiwalaan kita, eh ayaw mo nga sabihin sakin kung anong nangyayari!

Ilang sandali na walang salita na lumabas sa aming dalawa. Hinga lang ang naririnig sa magkabilang linya. Ilang segundo pa, nagsalita din siya.

Ako si Brando. malumanay niyang sambit.

Ampucha naman, ang liit ng boses niya, kanina ko pa siya kausap, akala ko nung una babae o isang obit na nagbibinata dahil sa tinis ng tunog, tapos brando pangalan. di kaya pinaglololoko talaga ako nito, Ampucha. no choice, kesa naman mag-isa kong harapin ang kabaliwan na ito. Mas ok na mag-take ng risk. Mas okey na ito, ang totoo nabuhayan ako ng loob nang marinig ko na may iba pang buhay na tao, hindi ako mag-isa. Pero natatakot na talaga ako. Sino o ano ang sinasabi niyang kalaban? MMDA? Militar? NPA? Alien? CIA? Monsters? Bigfoot? Anak ng palaka, nakaka-aning na talaga ito.

Malapit na ang Gabi! kailangan mong umalis diyan. Pumasok ka sa mall, magtago ka.

Wala nang araw, pero hindi naman dumidilim. Hindi ko masabi kung gabi na talaga. Puro kulay pula lang ang nakikita ko sa kalangitan. Mula sa malayo nakikita ko ang buwan, may kakaiba sa buwan, medyo mas mailaw siya ngayon, mas matingkad. Mas malaki at mas maliwanag. Kulay Pula din.

Hindi ka dapat maabutan ng buwan. Kailangan mong magtago., may bahid na ng pagkabalisa ang boses ng nasa kabilang linya. Pumasok ka ulit ng mall, maghanap ka ng madilim na lugar, at wag kang aalis kung, hanggat di pa sumisikat ang araw bukas.

Teka, teka, pwede bang bigyan mo ako ng kahit kaunting ideya kung ano ang nangyayari, mangyayari o yung sinasabi mong kalaban na haharapin.

Kailangan mo nang umalis diya sa kalsada, bilisan mo.

Kahit nagtataka at alangan, kusang gumalaw ang mga paa ko pabalik sa loob ng mall, tangan ang iphone na Pink na may Hello Kitty habang kausap si Brando.

Wag na wag kang lalabas, kahit ano ang marinig mo, Lumalabas hindi ka dapat abutan ng liwanag ng tirik na ang bilog na buwan sa kalangitan. Wag kang maniwala, sa mga sinasabi ng mga tunog sa iyo.

Sinong sila? Sinong sila?

Lumabas ka lang kapag mainit na, kapag ramdam mo nang sumikat na ang araw. Wag kang gagawa ng kahit ano mang tu........

tooot... tooot....

Anak ng Tinapa, lowbat ang iphone na pink na may Hello Kitty.

(ITUTULOY)

Puwan : Ang Unang Tagpo

Puwan
A Mini Novel

ni Hedel Cruz

I

Madalas ako manuod mag-isa, ng sine. Pakiramdam ko kasi wala nang mas sasarap pa kundi sa panunuod ng sine mag-isa, wala kang kaibigan na mayat maya ay hihingi ng popcorn o french fries sa iyo. Wala kang kasama na magtatakip ng mata pag nandyan na yung killer, tapos magngungulit kung ano ang nangyari. Masarap manuod ng sine, kahit mag-isa ka lang at walang kasama gaya ng ibang mga kasabay mo. Bukod sa sineng palabas, masaya ding panuodin ang ibang tao sa kung ano anong ginagawa nila. May naghahalikan, nagkikilitiian, nagtatawanan, nagkakainan (ng pagkain), at naglalambingan. Higit sa lahat mas tutok ako sa panunuod, mas naiintindihan ko yung kwento. 

Hindi naman dahil sa loner ako, nanunuod din ako kasama ng mga kaibigan ko. Pero pag yung tipong gustong-gusto ko na palabas, ayaw ko ng may kasama. Gusto ko focused lang ako sa pinapanuod. Alas 10 ng gabi. Last full show. Pumunta ako sa pinakamalapit na tambayan ng lahat at pinagkukunan ni Henry Sy. Konti nalang ang tao mga dalawampu siguro, hindi nakapagtataka dahil hindi sikat ang mga bida, drama/environmental/dokyu ang palabas, na malamang kahit magyaya ako ng mga kaibigan, wala ding sasama. Kalagitnaan ng palabas, tutok ako sa palabas, ng bigla nalang may parang kung anong tunog na malakas, parang pagsabog, parang kulog, hindi ko alam kung ano. Nagtayuan ang lahat, takot at naguguluhan, isang malakas na tunog nanaman. At ako'y nawalan ng malay.

Nagising ako na nasa sahig ng sinehan, tumayo ako at napansing wala nang ibang tao sa sinehan kundi ako. Sa screen, makikita ang humintong eksena, yung pinakahuli kong nakita nung una kong marinig ang malakas na tunog. Wala akong kasama, ako nalang mag-isa. Kinilabutan ako bahagya, pero napaisip din, siguro nasira yung projector. Huminto, at naglabasan ang mga tao sa dismaya, pumunta ng counter at nagrefund. Pero gaano na ako katagal nandito sa sahig. Bakit wala man lang nakapansin sa akin? Anong oras na ba? tumingin ako sa pinto, tumigil ang relo ko. 

Tao po!!!!, sigaw ko. Maayos pa ba yung sine? Tapos na ba yung palabas? Tao po!!

Walang sumagot. 

Unti unti ko nang binaybay ang daan palabas. Madilim ang paligid, tanging ang ilaw sa screen lang at mga munting ilaw sa hagdan ang makikita. Tahimik, nakakakilabot na katahimikan. Lumabas ako ng sinehan, walang tao sa mall. Gumagana ang lahat ng escalator, bukas ang mga ilaw at pinto ng mga tindahan. Walang mga guwardya o sales lady. Umaga na. Mataas na ang araw. Mas lalo akong nagtaka. Nasaan ang lahat, sa sikat ng araw, malamang pasado alas-dose na ng tanghali. Dapat bukas na ang mall. May rally ba? Boycott sa empire ng Mall ni Intsik? Pero bakit walang tao ni isa? Ilang oras na ako nasa loob ng sinehan? O baka ilang araw na? Anong araw na? May gyera ba? May lindol? Pero wala naman kaguluhan na makikita sa paligid. Isang normal na mall ang itsura. Abnormal dahil ako lang mag-isa. Dumaan ako sa mga tindahan ng pagkain, restaurant, basa ang sahig, Amoy sunog. 

Tinignan ko ang kusina nila, sunog na mga pagkain, friend chicken, french fries, donut, pati mga lutuan at kaldero pero lahat naagapan ng water sprinkler. wala naman sunog, wala naman tanda ng kahit anong pagsabog.. Wala padin tao akong nakikita. Parang mababaliw na ako, sigaw ako ng sigaw, takbo pababa, paakyat, naghahanap ng kahit anong sign na may tao pa. Narating ko ang pinakababang palapag. Lumabas ako ng mall. Nasilaw ako ng sandali sa sikat ng araw. Lumingon sa kaliwa at kanan. Wala akong matanaw na kahit anong buhay, walang tao. Walang ingay, walang tunog ng kahit anong sasakyan. Nakahinto lahat. walang hangin, walang ulap. Mayroon lang bughaw na langit at matingkad na araw. Nasaan ang lahat? Isa ba itong malaking production ng wow mali at pinagtritripan ako ng sambayanang pilipino.? 

Seryoso, natatakot na ako. Kinurot ko ang pisngi ko, baka sakaling panainip lang. Masakit. Naiiyak na ako, para akong baliw, patakbo-takbo sa parking lot. Tinitignan ang bawat nakaparadang sasakyan. Umabot na ako sa gilid ng edsa. Wala padin. Kahit tunog ng tambutso, makina o utot ng aso wala. 

Anak ng tipaklong, anong nangyayari? nasaan sila? nawala ang lahat? bakit ako lang ang nandito. sinakop na ba tayo ng alien at kunuha ang mga tao, naiwan ako dahil nakatulog ako sa loob ng sinehan? Kung minamalas ka nga naman. Kinapa ko ang bulsa ko, naalala ko ang telepono ko, tumawag ako sa mga kakilala at kapamilya. Walang sumasagot. Sa loob ng ilang oras, puro boses lang na paulit ulit. "Im sorry the number you dialed is currently out of reach/unattended. Naiiyak na ako, boses nalang nung recording sa telepono ang nagpapalakas sa akin, na nagsasbi na hindi pa ako hibang. Na may tao talaga sa mundo noon, at ako nalang ang natira. 

Nakahandusay sa gitna ng edsa. Walang ibang ingay kundi ang aking pag-hinga. Biglang may tumunog sa di kalayuan. Isang telepono, nagkandara pa ako na hanapin ito. Palapit ng palapit sa kung saang direksyon ito. Sa loob ng isang kotse. Sarado. Naka-lock. Kita ko mula sa bintana yung ilaw ng cellphone. Kumuha ako ng bato, binasag ang salamin, parang kidlat na pumunit sa katahimikan ang tunog ng mga nababasag na bubog. Inabot ko ang cellphone. Iphone, kulay pink na may hello kitty. 

Hello!!! Hello!!! Anong nangyayari? Hello!! Nasaan ka? Bakit walang mga tao. Nasaan ang lahat? Anong nangyayari?

Shhhhhh... wag kang maingay, sagot ng nasa kabilang linya..

Nasaan ka? Wag kang matakot... may iilan pang natira. Nasaan ka? Wag kang maingay. Baka mahanap ka nila. Magtago ka. At sundin mo ang lahat ng sasabihin ko kung gusto mo pang mabuhay..

(ITUTULOY)

Sa Totoo Lang!

SA TOTOO LANG

ni Hedel Cruz

Sa totoo lang naisip ko na yan. Mahiyain lang ako. May ganun talaga, mga taong tanga tulad ko. Eksampol ay Mga taong Kahit nakaimbento na ng gamot sa cancer nahihiya ka na ipaalam sa mundo, kasi hindi ka sanay, takot ka, sa rejection, pagtawanan, mababa self-esteem mo, hindi ka sanay sa atensyon. Madaming dahilan kung bakit, maaring nung bata ka lampa ka kaya hindi ka nasanay makipaghalubilo, dati sungki ngipin mo kaya kahit nagpa-brace at maayos na ngipin mo di ka sanay ngtumiti. Dati ikaw yung binubully kaya takot ka magtiwala, dati kang nasaktan kaya ayaw mo na sumubok. Ganun talaga ang mundo, una-una lang, either unahan mo yung takot mo o ikaw ang maunahan nito.

TITANIC: 10 REASONS KUNG BAKIT SELFISH SI ROSE

10 REASONS KUNG BAKIT SELFISH SI ROSE AT SIYA ANG KONTRABIDA SA TITANIC AT HINDI YUNG ICEBERG:

ni Hedel Cruz

1. ANG DAMI NIYANG MALETA.

2. NAKAKALAKAD PA NAMAN SIYA GUSTO NIYA BINUBUHAT PA SIYA KASAMA WHEELCHAIR.

3. GUSTO SPECIAL TREATMENT SA SALVAGE SHIP MAY SARILING KWARTO DALA PA GOLDFISH.

4. SINUWAY NIYA ANG NANAY NIYA 

5. TWO-TIMER SIYA

6. BUMALIK SIYA SA TITANIC KAHIT NAKASAKAY NA SIYA SA LIFEBOAT 

(SAYANG YUNG SPACE NIYA SANA BINIGAY NIYA NALANG SA IBA)

7. KASYA NAMAN SILA NI JACK DUN SA KAHOY

8. HABANG MADAMING NAMAMATAY AT NILALAMIG SI JACK, NATULOG LANG SIYA.

9. NAGPALIT SIYA NG PANGALAN SA DULO (NAGPANGGAP NA PATAY)

10. ILANG TAON HINANAP NG MGA SCIENTIST YUNG DIAMOND, NASA KANYA LANG PALA. TINAPON SA DAGAT.

Seryoso. Pramis!!!

Seryoso. Pramis!!!
Hedel Cruz

Hindi ako mataba, malusog lang. Malaki man ako, hindi ako lampa. Kahet hamunin mu ko ng takbuhan, mauna ka man mas matagal naman ako bago huminto. Dati akong mananayaw sa entablado, umaakyat ng bundok, nagbi-bike at weight lifter. nagtry dn ako magdragon boat, at marathon. 3 beses ko din inikot ang mula antipolo-marikina-antipolong lakad lang. Humanda ka pag sinipag ulit ako, sa ngayon cge tumawa ka muna. pero pag bumalik na dating katawan ko, pustahan maglalaway ka ng todo.

MINSAN

MINSAN

Hedel Cruz

Minsan mapapaisip ka, 

worth it ba talaga, 

ang lahat ng ito? 

tapos bigla nlng 

kukurutin ka ng konsensya. 

Ilang taon na lng 

ang itatagal ko sa mundo. 

Wala pa akong nagagawa 

para mabago ito. 

Kahit paano, 

sana sa mga taong 

nakasalamuha ko, 

kahit konti. 

sana meron. 

Kung wala Sisimulan 

ko sa mga pagbahagi ng kwento. 

Baka sakali, 

sa maliit na paraan. 

Baka, baka, 

baka gutom lang ito.

Genie

Ang Mahiwagang Genie

by Hedel A.Cruz

Isang araw may isang lalaking nagbabsura ang nakapulot ng isang lumang takure. Kiniskis niya ito at may lumabas na maraming usok. Nang mahawi ang usok lumabas ang isang genie. Cute na cute, may bigote kamukha ni Val Sotto pero chubby.

Isa akong Genie, salamat at pinalaya mo ako sa pagkakakulong ng mahabang panahon mula dyan sa takure. Lintik na mangkukulam kasi yan, hindi matanggap na nagbreak kami kaya kinulong ako. Ikwekwento ko pa sana sa iyo ang aming love story pero magpapaysbuk pa ako. Kailangan ko pa palitan ang aking relationship status.

Totoo ka ba?, tanong ng lalaki.

Hindi, hindi ako totoo, joke time lang ito. Malamang totoo ako. Ano akala mo prank joke lang ito ng Wow Mali. Adik ka ata eh. Paano naman ako magkakasya dito sa Takure?

Wag mo akong sasaktan.

Tanga, genie ako hindi demonyo, saka ano mapapala ko kung saktan kita? Gawain yun ng pulis, tanod at gobyerno. Baka mawalan sila ng use sa mundo.

Anong gusto mo sakin?

Dahil pinalaya mo ako, bibigyan kita ng isang kahilingan. Maari mong hilingin ang kahit ano, basta bawala ang kayamanan, bahay, lupa, at material things. Dapat ang wish mo ang magiging simula ng pagbabago ng iyong buhay. Dapat for the better good ng iyong buhay, bayan o pagkatao. Pero gaya nga ng nasabi ko bawal ang materyal saka ng World Peace.

Bakit hindi pwede ang World Peace?

Para mo naring sinabi na pwedeng maging giant ang bulate. Imposible kasi ang world peace. Magagalit si Lord. Binigyan niya kayo ng Free Will. Dapat kayo gumawa nun. Tao ang sagot sa problemang yun. Hindi genie.

Ang korni naman nun. Hindi na nga pwede ang world peace. Tapos hindi pa pwede ang kayamanan. Ano namang hihilingin ko, eh ang magiging better good lang naman sa buhay ko kung magkakaroon ako ng limpak-limpak na salapi.

Hindi pwede yun, kasi may bagong rules na ang mga genie. Madami kasing humihiling sa mga genie ng wealth and fame. Kaso dahil nga likas na sakim ang tao, madali rin itong nawawala. Mas mabilis pa sa fast break ni Kobe Bryant kung magwaldas. Wala pang isang taon. Naghihirap ulit. Dati may humiling sa ka-brad ko, matanda, humingi ng ginto at mga babae. Ayun inatake. Patay. Yung iba naman sa sobrang yaman, nakidnap.

Eh ano namang hihilingin ko, kung di pwede pera. Matanda nadin ako, walang pamilya. Luge naman ako kung pagiging healthy hilingin ko. Eh sa kapal ng usok at sa dami ng tira-tirang chicken joy na kinakain ko, mabilis din akong medededz.

Madami ka naman pwede pang hilingin, tulad ng dunong, trabaho, maging maputi at matibay lahat ng ngipin ng tao, pero malamang patayin ka ng mga dentista dahil mawawalan sila ng trabaho.

Eh kung immortality kaya?

Bawal din yun, maliban nalang kung gusto mo ding maging genie. Pero bilang newbie, sa bote ng toothpaste ka ikukulong.

Ang hirap mo naman maging genie. Tapos Isa lang ang hiling na pwede.

Ang dami mo namang arte. Bibigyan ka na nga ng wish. Bilisan mo manood pa ako ng TV. Nahanap na daw si Elisa eh.

Nagisip ng mabuti ang lalaki. One Wish. One Wish.

Alam ko na. Gusto ko ng trabaho. Pero gusto ko yung palagi akong nakakapunta sa malalayong lugar, yung nakakatravel ako. Pero mas madalas naka-upo lang ako. Tapos mabilis ang pasok ng pera sa akin. Minu-minuto dumadaan ang madaming pera sa mga palad ko.

Hmmmm. Sigurado ka na ba sa wish mo.

Bakit may mali ba sa wish ko? O ayan yung wish ko hindi materyal. Trabaho, para sa ikauunlad ng buhay ko. Pagpapaguran ko ang mga salaping dadaan sa aking mga palad. Paghihirapan ko din naman yun.

Sige tutuparin ko ang wish mo. Bibigyan kita ng Trabaho. Makakapunta ka sa malalayong lugar. Makaka-travel ka. Mabilis na papasok ang pera sa iyo, kahit naka-upo ka lang dadaan sa iyong mga palad ang pera bawat segundo, minuto. Oras-Oras. Your wish is my command.....

Poof!!! Natupad ang wish ng lalaking Basurero.

Isa na siya ngayong Jeepney Driver.

Si Inday na walang Malay

Si Inday na Walang Malay

Hedel A. Cruz

Ako si Inday

Si Inday na Walang Malay

Inday na palaging may among mataray

Oh, bakit ganito ang buhay.

Kami yata ang pinaka-api

Sa Pelikula man o T.V.

Laging Background sa tabi

Madalas wala pang linyang sinasabi.

Palagi nalang "Yes Mam, Yes Madam"

"Yes Sir", "Ano po yun Senyora?"

"Wag po! Wag Po! Senyorito"

Madalas nakaka-init talaga ng ulo.

Tuwing kainan lang kami nakikita

May dalang Juice o Kape sa Tasa

Kung minalas-malas pa

Yung unang binabaril ng masamang tao.

Laging eksena sa kusina.

O kaya sa kalsada, Tsismosa.

Binabatukan ng Bida.

Laging Puntong Bisaya, Ano ba?!

Kami na laging tinatawanan

Kasi role namin laging ekstra lang

Kahit pa naka-uniporme ng magara

Kami laging bale-wala.

Kung hindi naman pinagtatawanan

Kami naman ay laging nilalapastangan.

Paanakan ng amo.

Madalas naka-bukaka, Ginagahasa.

Kapag panget na Inday.

Yun yung laging tinatawanan.

Kapag maganda naman.

Laging Binabarubal at ginagapangan.

Hay kay Hirap maging Inday.

Kami ang laging walang buhay,

Inday-Inday na walang malay.

Kung maging bida man laging may umaaway.

Bilang lang sa daliri ang Inday na matagumpay.

Kelan kaya kami sa pedestal mailalagay.

Kami ang mga Inday.

Inday na walang malay!

Photo: Google Image Search Engine. No Copyright Infringement Intended

                                                

Wasak na Wasak

Wasak na Wasak

Hedel Cruz

Galing  Dito ang Picture

Kung Hindi pa ako nagkasakit hindi ko pa makikita si Itay. Matagal ko din siyang hindi nakita, dahil sa trabaho. Iba talaga gumawa si Lord. First Time ko Umabsent sa work. Nagkasakit man ako, nagkaroon naman ako ng panahon para makausap si Itay. Nagusap ng mga bagay bagay. Pinagluto niya ako ng Paksiw na Bangus. Pumunta ako sa dating bahay. Sa dating Sitio, sa lugar kung saan ako lumaki, nagkaisip at namulat. Ang dami nang tao, ang dami nang bago, ang dami nang hindi ko alam. Totoo kaya yung sinabi nung manunulat, na bago mo maintindihan ang isang bagay kailangan mo itong wasakin? Wasakin para mabuo ulit. Nawasak ng panahon ang panananaw ko sa munting lugar kung saan ako nanggaling, sa aking pagbalik, mabubuo ko kaya ulit ang mga ito? Ang mga alaala, kahapon at mga bagay na minsan ko nang tinapon. Parang kendi na nahulog sa lupa, sabi nila pag di ka lumingon sa pinanggalingan wala kang patutunguhan, pero paano kung ang patutunguhan mo pala sa huli ay yung kung saan ka nagsimula. Paano ko mabubuo ang mga nawasak. Sa paisa-isang ala-ala, sa pagbalik? O sa tuluyang pagtanggap na iba na, iba na ang lupa na aking kinamulatan.?  Kung ang pagwasak sa isang bagay ang paraan para maintindihan ito ng lubusan, para malaman kung paano ito nabuo. Paano ko wawasakin ang unang bumuo sa akin, marahil dapat lang dahil ito ang unang nagwasak sa akin para ako mabuo. Ngunit buo na ba ako? Paano ko masasabing buo ako? Kailangan ko bang wasakin ulit ang sarili ko para maintindihan kung paano ako nabuo? Sa lumang bahay, sa lumang sitio, sa lumang daanang putik sa tagulan at abo sa tag-init, dito ako natuto, dito ako nabuo, dito din ba ako magbabalik para dito nabuo ang mga pangarap ko?

TOMA + PAGNANASA = GAHASA

TOMA + PAGNANASA = GAHASA

Isinulat taong 2007

Binuksan ko ang pinto. Naroon siya sa labas. Sa may sofa. Nagaayus ng kanyang gamit. Tapos na ang gabi… Wala narin ang tama. Wala na ang hilo ng nakaraang gabi. Tumitig siya sa akin. At ako naman ay napatitig rin sa kanya. Nakayuko siya at nag-ayos ng kanyang mga gamit. Matagal ang titig na iyon sa aming dalawa. May kakaiba sa kanyang mga mata. Apoy ang nakita ko. Malamang galit. Galit na gustong ilabas. Ngunit nakakabingi ang katahimikan. Ang pagtitinginan na iyon ay dagli ring natapos. Tahimik ang lahat. At ako walang maalala.. Nagsimula narin akong ayusin ag sarili. Dumiretso sa CR at nagbawas. Parang may mali. Parang may kakaiba. Ano ba ang nagyari kagabi? Wala akong maalala. Meron, ngunit mga kakaunting detalye. Ang hilo at sakit ng ulo ay unti unti nang sumisipa sa aking katawan, kahit pa sabihing unti na itong nabawsan dahil sa tulog. Mabigat parin ang aking katawan. Ngunit hindi kasing bigat ng aking nararamdaman. Pilit kong binabalikan ang gabing nagdaan. Ano ba ang nangyari. Hindi ko alam. Malamlam ang umagng iyon, kahit mainit dama ko ang kulimlim sa paligid. Nagsimula naring magising ang mga taong kagninay lumpasak sa higaan. Nagsilabasan na sila sa mga kwarto. Tapos na ang araw sa bahay na iyon. Kailangan nang umuwi. Pero may pangyayaring naiwan. Isang bakas , ng masidhing pagkakamali.

Sa aking pagsakay sa jeep, unti unting bumabalik ang mga nangyari. Pilit ko mang isipin hindi malinaw ang lahat. Parang isang panaginip. Ngunit parang totoo rin. Ano ba ang ginawa ko? Binalikan ko ang mga pangyayari. Ayaw ko mang isipin, parang nagyari nga iyon. Hindi ko maalala pero ang mga labi ko ang nagsasabing, oo nangyari nga. Hindi ko lubos maisip na nagawa ko iyon. Sana panaginip lang. Panaginip lang. Sana.


Ako ang huling dumating sa bahay na iyon. Magsisimula pa lamang silang tumagay ngunit nakarami narin. Wala pa akong kain, walang hapunan. Ngunit napilitan naring makisalo sa uhaw ng lalamunan. Mainit na dumampi ang bawat alak sa aking bibig. Nakaharap ako sa kompyuter. Ilalaro ang paborito kong Dota. Habang tumatagay. Dahil nga huli akong dumating. Kelangan kong humabol sa ikot ng baso. Mataas ang bigay at lagay ng generoso sa baso. Pero wala na akong magagawa kundi inumin ito. Makailang baso pa lang, umikot na ang paningin ko. Marahil sa gutom at pagod mula sa araw na lumipas nahilo agad at tinamaan ako. Hindi ako masyadong nalalasing. Ako marahil ang pinakamatagal kung tutuusin na matumba sa barkada. Pero ng sandaling iyon. Ako ang unang tumiklop. Lumpasak agad ang aking katawan. Naroon na ngay tinatakasan ko na ang ikot ng baso. Wala na akong paki. Ang sabi koy gutom kasi ako. Baka hindi ko kayanin. Pass muna. Lagi kong sambit kapag sa akin na ang tagay. Maya maya pa ay tuluyan ko na silang tinakbuhan. Sa bakanteng kwarto, ako ang naunang lumupasay. Wala na akong paki. Pagod ako. Hindi ko na kaya. Kayat tulog ang isinagot sa hiling ng pagal na katawan at lasing na kaluluwa. Dinig ko ang tawanan at kulitan sa labas habang nakahiga sa kama. Umiikot na ang paningin. Ganoon pala ang pakiramdam ng malasing. Sa unang pagkakataon, sa tinagal tagal ko bilang isang manginginom. Iyon pala ang pakiramdam. Kakaiba. Kayat ilang sandli pa. Tuluyan nag pumikit ang aking mga mata. At sa himbing ng tulog ako ay nagpasasa.


Wala roon ang aking nobya. Nagpunta sa Ilocos , para sa isang paglalakbay ng klase nila, requirement dahil sa kurso niyang turismo. Ako naman nahihilo. Lumalim ang gabi at unti unti nang nanahimik ang paligid. Ang kaninay masasayang halakhakan at kulitan ay napalitan ng katahimikan. Mukhang bagsak na ang lahat. Syempre ako ang nauna. Lugmok sa higaan. Sa kalagitnaan ng gabi. Naramdaman ko na may roon akong katabi. Isang babae. Hindi ko alam kung sino. Madilim ang kwarto. Wala akong maaninag. O dahil sa kalasingan pikit ng aking mga mata. Panaginip ito, isang panaginip. Yun ang nasa isip ko. Panaginip na maari kong lakbayin at patunguhan. Sino ang makikialam. Wala, dahil nga sa panaginip ay walang makikialam sa aking kamalayan. Paano mo nga naman papasukin ang panaginip ng iba. Yun ang akala ko.

Unti unting gumapang ang aking kamay sa katawan ng babae. Hindi ito kumibo ng una. Malayang gumalaw ang mga daliri sa kanyang bisig. Hindi ko napigilan ang sarili, marahil hindi ko napigilan ang panaginip. Lumapit ako. At hnawakan ang kanyang mukha. Nang pakiramdam ko ay ayus naman sa kanya ay saka ko siya pinaibabawan. May damit ako. At siya rin naman. Sa ibabaw, sa madilim na kwarto hinanap ng aking mga labi ang labi niya. Nang makita ay pinupog ito ng halik. Sa umpisa ay malumanay. Ngunit sa huli ay nagsalita siya.

“Stop. Please. No. Stop.”

Mahina siya. Kasing hina ko rin. Ngunit ako ay nasa ibabaw na. Hinalikan ko siya ulit. Nadama ang kanyang malambot na labi. Mabigat ako. Kaya nahirapan siyang ako ay itulak. Makailang beses ko siyang hinalikan. Ang mga kamay gumagala kung saan man ito abutin. Ilang beses niya akong tinulak. Makailang ulit ko ring ibinabaw ang sarili. Itinulak nya ulit ako. At duon tuluyang nagdilim ang paningin at dahil sa kalasingan ay dumeretso sa pagtulog. Napakasayang panaginip. Dama ko ang kanyang katawan. Napakasaya. Napakaganda ng panaginip na iyon. Yun ang akala ko.

Kung tutuusin napakaganda ng nobya ko. Napakabait pa. Ngunit sa aming pagsasama may kulang. Kung yun man ang matatawag doon. Hindi pa kami nagtatalik. Oo, my roon kaming mga maiinit na sandali, ngunit hindi umaabot doon. Hindi dahil sa ayaw nya kundi dahil sa prinsipyo ko. Kung prinsipyo mang matatawag iyon. Handa naman niyang ibigay, ngunit ako rin ang may ayaw. Mas matanda ang nobya ko sa akin. Nasa huling bahagi na siya ng kolehiyo at ako nasa ikatlo pa lamang. Madami akong pangarap. Ganoon din siya. Malaki ang tiwala sa akin ng magulang niya. Kayat ayaw kong masira iyon. Sobrang laki ng respeto ko sa kanya at sa kanyang pamilya na takot akong magkamali. Buhay niya at buhay ko ang nakasalalay. Ang pangarap niya at pangarap ko. Ang pangarap ng pamilya namin. Hintay muna. Matapos naming grumadweyt. Malakas na ang loob ko. Ngunit hindi pa ngayon. Mahirap na.

Sabi nila ang panaginip daw ay nagsasalamin ng mga bagay na mahalaga at importante sa atin. Ito rin ay sumasalamin sa tunay na katauhan. Kung ano ang gusto mong mangyari. Dito mo nilalabas ang lahat ng frustration sa buhay. Sa panaginip mo binubuhay ang mundong gusto mong galawan. Sa mga bagay na gusto mong maging at gusto mong gawain. Kay hirap ipaliwanag kung bakit may panaginip. Ngunit minsan ito ang lugar kung saan itinatakas mo ang sarili para madama ang mga bagay na hindi mo nagagawa o nararamdaman. Sa kaos ko marahil, ang kakulangan ng biyaya kamunduhan.

PANAGINIP iyon... sa aking palagay.

Lumipas ang mga araw.. nasa isip ko parin ang nangyari, o kung totoo mang nagyari iyon. Hindi naman ganoon kasama iyon, dahil wala naman talagang malalang nagawa. Halik, hawak at mga salitang tingin ko ay bastos ang aking ginawa at sinabi. Panaginip o hindi? Paano ko malalaman? Kung ganito at wala akong lubos na maalala.

Pinakiramdaman ko muna ang lahat. Lumipas nga ang mga sandali. Naramdaman ko ang maaking pagbabago. Ang mga tingin niya sa akin. Ang pakikitungo, lumamig. Hindi naman kami talaga ganoon ka-close o kalapit sa isat isa. At hindi rin madalas naguusap. Ngunit kakaiba ang sitwasyon. May nagbago. Sa pakikitungo.

Paano ko ito sasabihin sa nobya ko? Na habang wala siya ay nalasing at lumikot ang labi at kamay ko. Pano ko kakausapin ang taong iyon. Gayong hindi ako sigurado kung nangyari nga iyon. Lalapitan ko ba siya. Paano kung sampalin niya ako. Paano kung nalaman ito ng nobya ko. Paano? Panaginip ba ito? Pano kung hindi? Malaking gulo ito.

Naisip kong kausapin ang mga kaibigan niya. Pero panget, paano kung hindi nila alam. Di ako ang gumisa sa sarili ko. Kung nangyari man iyon at kami lang ang nakakaalam. Kapag nagtanong ako, malamang kumalat ito. Kung isa man itong pangyayari at hindi panaginip. Lalapit ba ako sa kanya. Pero pano ko sisimulan. Gayong hindi nga ako sigurado kung panaginip o hinde. Pano ako hihingi ng tawad. Ang gulo.... sumasakit ang ulo ko... mas malala pa sa hang-over.

“ may itatanong sana ako”

“ano yun?”

“nung nag-inuman tayo kila _____, may naalala ka ba”

“bakit?”

“may ginawa ba akong hindi maganda?”

“oo! Tarantado ka. Walang hiya ka. Akala ko pa naman mapagkakatiwalaan kita. Hayop ka. Hayop. Naalala mo ba ang ginawa mo. Baboy... sinubukan mo akong pagsamantalahan. Sa lahat ni sa panaginip, hindi ko inakalang gagawin mo iyon.! Hayop ka! Manyak!Manyak!”

Iyon ang unag scenario na naiisip ko. Paano kung totoo nga at hindi panaginip? Edi eskandalo malamang. Malalaman ng nobya ko, at siguradong iiwan niya ako. Malalaman ng buong barkada, ng buong eskwela, ng buong baranggay, ng buong kapulisan, at ng pamilya ko pag nakulong na ako. Pero kung tutuusin kung talagang nangyari yun. Ay dapat nuon pa. Doon sa bahay ginawa ang komprontasyon. Doon kung san sariwa ang lahat ng pangyayari.

“ may itatanong sana ako”

“ano yun?”

“nung naginuman tayo kila _____, may naalala ka ba”

“bakit?”

“may ginawa ba akong hindi maganda?, Hindi ko kasi alam, kung panaginip o hindi, sinubukan ba kitang pagasamantalahan?”

“ hay naku, anu ba yang pinagsasabi mo. Lasing ka noh. Adik ka ba? Baka nananaginip ka lang, ikaw ha, sa panaginip pala ako ang pinagpapantasyahan mo.”

Yun naman ang pangalawang scenario. Paano nga kung panaginip lang iyon edi nagmukha akong tanga. Nagmukha akong tanga sa lahat. Pero kung hindi totoo yun, bakit may malaking pagbabago sa pakikitungo. Kung nangyari iyon, bakit hindi siya naglabas ng hinanakit, kahit sino sigurong tao yun ang gagawin.

Hindi ako makatulog. Paulit ulit sa aking isip ang mga detalyeng hindi ko maarok kung tunay o hindi. Nagagalit ako sa sarili ko. Hindi ako ganoong tao. Hindi ako masama. Lalong hindi ako manykis. Gusto kong lumupasay. Napakabigat sa dibdib. Napakabigat. Hindi ko matanggap na ginawa ko iyon. Kung nagyari nga ito. Papalipasin ko nalang... baka sakali... ilusyon ko lang ito. Isang bagay na ilang taon ko ring itinago at dinala sa dibdib. Habangbuhay ko ba itong papasanin, ang kahapong hindi ko sigurado.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Natapos ang palabas at sabay kaming umalis ng sinehan. Last full show na iyon at wala nang masyadong taong maaninag. Sarado na ang mga tindahan sa mall. Sumakay siya ng taxi at nagpaalam. Isang taon na rin ng iwan ako ng nobya ko. “Fall out of LOVE” daw. Sa mga panahong nagiisa ang puso saka ko siya napansin. Ngunit may nobyo na siya noon. Ang takot at panagamba sa hindi siguradong pangyayari ay napalitan ng paghanga at pag-ibig. Ngunit hindi maari dahil may sinisinta na siya. Natuto akong manood mula sa malayo. Nakatingin at sumusulyap. Naghihintay. Ng pagkakataon. Hindi naglaon, nagkaroon din ako g lakas ng loob para magtanong. Ang kinakatakutan kong sagot sa kung nangyari nga ito o hindi ay tuluyan nang nabatid. OO nangyari nga iyon. Humingi ako ng tawad. Pinatawad naman niya ako. (sa text message lang namin napagusapan ang lahat)

Pabiro nyang nasabi.

“ok lang yun, wala na un. Alam ko namang lasing ka eH”

“saka hindi ka naman nagtagumpay, hahahaha”

Nagpasalamat ako. At nahiya rin sa aking katarantaduhang ginawa. Salamat at hindi iyon nakarating sa nobya ko noon. Nalaman ko ring konti lang ang pinagsabihan niya noon. Mga sampung tao lang naman,ang karamihan kilala ko at kilala ako. Ano kaya ang nasa isip nila tungkol sa akin. Di bale na. Kasalanan ko rin naman eh. Pero minsan hindi ko parin maintindihan. Sa dinami dami ng kwarto at higan sa bahay na iyon, bakit sa aking siya tumabi. Di bale na. Tapos na eh. Hndi mo naman kelangan i-justify ang isang pagkakamali gayong alam kong mali talaga ito.

Matapos ang ilang taong dinala ko sa dibdib iyon. isang katangahan at kahangalan dulot ng alak at kasabikan Nakahingi na ako ng tawad. Ayos na ang lahat. Ngayon wala na rin siyang nobyo. Lumuwag na ang dibdib ko.

May gusto uli ako sabihin sa kanya.

Ngayon alam kong hindi na panaginip o guni guni ang sasabihin ko. Ang nalalaman ko. Ang nadarama ko. Pero mahirap sabihin. May lamat na. Kahit pa sabihing okey ang lahat. Ngayon nagsisisi ako.

.

Masaya na akong ayos na ang lahat. Isa nalang ang kulang.

Matapos ang lahat ng ito. Unti unti kong naramdaman.

MAHAL KO NA SIYA.

Pero paano? Pano ko sasabihin ito.

Di bale nalang mananaginip nalang ulit ako

All pictures from Google Images