Puwan: Ang Bitter Truth

Puwan

a Mini Novel 

by Hedel Cruz

VIII

Natagpuan ko ang sariling tumatakbo nakasunod sa babaeng kanina lang ay nagpakaba sa buong katawan ko. Mga ilang metro ang layo nila sa akin, tumatalon talon sa mga kotse sa EDSA, umiiwas iwas at sumisingit singit sa mga naglalakihang bus na nakahambalang. Ang ilan ay umaandar pa ang makina, ang ilan nakafullstop at naubusan na ata ng gasolina. Karamihan at nagkabanga banga na sa mga unahang sasakyan. Mula sa likod kita ko na nahihirapan na ang babae sa pagbuhat sa dalawang chikiting. Ilang sandali pa ay naabutan ko na sila, at kita ko sa kanyang mga mata na hirap na siya sa pagtakbo.

"Saan tayo pupunta?", tanong ko habang tumatakbo.

Hindi siya nagsalita at nakatingin lang sa malayo, habang humihingal. Ramdam ko ang pagod niya kaya hinawakan ko siya, pero hindi siya huminto. Hinawakan ko ang isa sa bitbit niyang bata, napatingin siya sa akin, isang matalas na tingin. Pero hindi ko nagpatinag sa mga tingin niyang iyon. Sa daglit na paglapat ng aming mga mata alam kong alam niya kung anong ibig kong sabihin. Tumango lang siya habang lumuwag ang kapit niya sa isang batang karga niya.

"Ate, ayoko!!!! Wag mo akong ibigay sa kanya", sigaw ng isang bata nang tuluyan ko na siyang nahawakan at kinarga, habang patuloy sa pagtakbo.

"Kaibigan siya....", sambit ng babae, habang nagpupumiglas parin ang bata sa aking mga kamay.

"Di kita iiwan", patuloy ng babae habang sabay na kaming humihingal sa pagtakbo. Pagtakbo sa kung saan, at kung sino man ang aming tinatakbuha. Sa pagkakataong ito, kumapit sa akin ang bata ng mahigpit. Kapit na parang napanatag ang loob.

Hindi kami huminto sa pagtakbo, nilampasan ang LRT Ortigas at Annapolis, hanggang sa marating na namin ang dating Uniwide na ngayon ay Save More Supermarket na. Pumasok kami sa loob. Isinara ang pinto, at naghanap ng isang sulok. Pareho kaming humihingal, at napasalampak nalang sa sahig. Sa likuran namin ay dalawang magkatabing malalaking chest type ref na may lamang Ice Cream at Fishbols, French Fries at Squidballs.

Tahimik ang buong paligid, at hininga naming hingal na hingal lang ang tanging maririnig.

"Ligtas na ba tayo?", sabi ng isang bata.

Nagkatinginan nalang kami ng babae. Napatingin din ako sa dalawang bata, na ngayon ko lang nasigurado na kambal. Nasa mga 5 o 6 na taon siguro ang edad. Nakayakap sa babaeng hinahabol parin ang kanyang hininga. Tumingin sakin ang babae na nagbigay ulit sakin ng kaba, hawak parin niya ang shotgun. Anak ng tinapa, ang lakas nitong babaeng ito. Kanina pa siya tumatakbo dala yung mabigat na shotgun saka yung bata. Ako sa pagmamadali at hingal ko kanina nabitawan ko na yung baseball bat at screwdriver. Pero tingin ko kaya niya padin akong patumbahin, kung sakaling mabaliw siya at makipaghamunan ng suntukan. Talo ako.

Itinaas niya ang kanyang kamay at akmang inilapit sa akin, na siya ko namang ikinabigla at napaatras ako lalo sa sinasandalang ref ng squidballs at kikiam.

"Ako si Christina", habang nakaabot ang kamay niya sakin.

"Max..... Ako si Max... Maximus Generoso", nanginginig na nakipagkamay sa kanya.

"Ako si Jizel!" "Ako si Joara", Halos magkasabay na sambit ng dalawang cute na chikiting.

"Kambal sila", sabat ni Christina na humahangos padin sa paghinga.....

"Anong nangyari? Asan na ang mga tao? Bakit tayo tumatakbo? Kanino tayo tumatakbo", sunod sunod na birada ng tanong ko....

Nagkatinginan lang ang tatlo na parang nagtataka din.

"Hindi mo talaga alam?", nagtatakang tanong ni Christina.

"Hindi ko alam, nanonood lang ako ng sine sa Megamall, ang huling natatandaan ko ay yung malakas na tunog parang kidlat. Nawalan ako ng malay at paggising ko, eto na. Sabihin mo sakin kung anong nangyayari."

Inalis ni Christina ang tingin sa akin, at tumingin na malayo..... Tumahimik ito na parang may malalim na iniisip.

"Ang Pagbabalik..... Ito na ang pagbabalik niya.....", matapos ang ilang sandali ay ito ang namutawi sa bibig niya.

Pagbabalik? Wala akong maintindihan, ayaw ko namang magtanong pa ulit. Wag, hindi muna ngayon. Gusto kong makiramdam muna. Ayaw ko ding ma-info overload. Pero sino ang sinasabi niyang magbabalik. Ang labo talaga. Anak ng Tinapa.

Tumingin ulit sa akin si Christina, kung kanina ay matalim at mapagdudang tingin, ngayon mas malumanay at may bakas ng awa sa kanyang mga mata. Oo awa ang nakikita ko sa kanyang mga mata, anak ng tinapa. Ganon ba ako ka-pathetic? Hay buhay nga naman. Pero hindi ko din siya masisisi, mukha naman talaga akong lampa at kaawaawa. Para sa kanya, nakakaawa ako na walang alam at absolute zero s mga nangyayari.

Matagal siyang nakatitig sa akin, na medyo nailang ako. Gusto ko sanang putulin ang tingin na iyon, yumuko at manahimik nalang. Pero ayaw ko naman ipakitang mahina ako. Eto na ito, ngayong may kasama na ako. Ngayong alam kong hindi panaginip o guni-guni ang lahat. Ngayong may taong alam kong makakapagbigay liwanag sa lahat ng katanungan ko. Wala nang atrasan to. Kailangan kong malaman ang totoo. Hindi ko inalis ang tingin sa kanya, mga tingin na nagsasabing "Pucha naman, wag nang paexcite mamamatay na ako sa kaba at takot, kelangan ko ng sagot"

Maya maya pa ay nagsalita din si Christina.

"Katapusan na ng Mundo. End of the World, Magbabalik na si Kristo........."

(ITUTULOY)