Puwan: Give it to me Baybeh.... I'm Ready

Puwan

A Mini Novel

ni Hedel Cruz

III

Kung minamalas ka nga naman, ang dami daming shit na mangyayari sa buhay mo. Eto na yata yung pinaka rurok. Gumising ako sa loob ng sinehan tapos wala na ang sang-katauhan, tapos eto ngayon. Nung nalaman kong may tao pa, si Brando. Nalow-bat naman itong Iphone na may Hello Kitty.

Mabilis akong bumalik ng mall, malamig na ang hangin. Kita ko sa labas na unti unti nang nagiging pula ang kapaligiran. Maliwanag pero kulay pula ang lahat. Eto na ba yung sinasabi ni Brando? Maliwanag din ang buong mall. Parang normal lang ang lahat, maliban nalang sa kawalan ng nilalang. Dumaan ako sa mga tindahan ng pagkain, wala na ang tubig na kanina ay pumatay sa natustang donut, fried chicken at french fries. Kumuha ako ng tatlong tiramisu sa KFC, tatlong whooper sa burger king at limang kanin sa Jollibee. Ewan, parang panaginip, siguro marami sa atin ang nangangarap na ma-trap sa mall, free for all nga naman, ang sarap gumala sa mall na ikaw lang mag-isa tapos libre lahat. Pakiramdam ko ako si invisible man tapos pwede ako pumunta kahit saang sulok ng mall na walang nakakaalam. Nakabukas ang bawat tindahan. Ako lang mag-isa, pwede kong gawin ang lahat ng gusto ko. Nakakalungkot dahil hindi ako si invisible man at wala akong kasama dito. Creepy. Grabe.

Habang naglilibot sa mall, lumamig lalo ang hangin, hindi ko alam kung dahil sa nakabukas na aircon o ito na yung sinasabi ni brando na hindi ko dapat abutan. Kinabahan ako at dali-daling naghanap ng madilim na lugar. Bakit madilim na lugar? Totoo kayang mas ligtas ako sa madilim na lugar. Heavy, kakaiba, kung sa mga tipikal na napapanood ko sa TV mas ligtas yung tao mula sa mga aswang, kapre, tikbalang at vampire na kumikintab sa maliwanag na lugar at umaatake lang ang kalaban pag mag-isa ka sa madilim, eto ang labo. Kabaliktaran. Anak ng tinapa, nakaka-aning na talaga. Tumatakbvo ako sa hindi ko alam, nagtatago ako sa hindi ko alam, at ang lahat ng pangyayari hindi ko alam. Parang pag-ibig, shet. Parang pag-ibig na hindi mo alam kung saan ka lulugar, labanan ng liwanag at dilim, yung tipong nasa twilightzone ka ng panliligaw, hindi mo alam kung may aabutan kang liwanag na magbibigay ng matamis na oo ng iyong sinisinta, o madilim na rejection.

Kailangan sa madilim ako, sa madilim ako magtago. Paulit ulit kong sinasambit sa utak ko hanbang nagmamadali na maghanap nito. 

Eh kung sa carpark kaya, madilim dun. Pero panu kung may dalang ilaw yung kung sino man yun. 

Eh kung sa sinehan kaya? Dun naman ako nanggaling dati, kung lumipas ang mga panahon na tulog ako habang nangyayari ang lahat ng kababalaghan, tapos ligtas naman akong nakalabas, baka pwede na. Pero paano kung matalino yung mga kalaban at binuksan nila ang ilaw, sa lawak ng sinehan, nakakahingal tumakbo. 

Eh kung sa CR kaya? tapos lock ko nalang yung pinto? Pero nakakabagot dun, panu kung may mumu? Baka una pa akong mamatay sa atake sa puso kapag may lumabas na bata na malaki tyan, itim ang mata at gumagapang na parang si sadako.

Kailangan ko nang mag-isip agad, kailangan kong magtago. Pero gusto ko din makita ang mga mangyayari, ano ba yung sinasabi ni Brando. Sino ba yung mga kalaban. Kailangan ko ng isang lugar na madilim at sarado. Pero madali para makita ko ang mga mangyayari kapag tumirik na ang buwan sa pinaka-itaas. Ano ba ang mangyayari? Sino sila? Ano sila? Bakit sila? Bakit ako? Bakit ako pa ang napunta sa katauyan na ito. 

Habang naghahanap ng madilim na lugar, napadaan ako sa isang sports shop. Ayus ayun may baseball bat. Mahina man ako, pero makakatulong ito. Baka sakali. Dumaan din ako sa hardware. Naghanap ng screwdriver, baka makatulong din. Habang nasa tapat ng isang estante. Ayos. Sakto. Bright Idea. Sana. Sana. 

Isang maliit na tindahan na may salamin at matibay na bakal na pinto na tumutupi at bumababa galing sa taas ang pinasukan ko. Madilim ang loob ng tindahan. Patay ang ilaw pero halatang sinadya, maliliit na ilaw lang mula sa mga make-shift lamp na may artsy arsty design. Sgiuro dahil narin sa kanilang tinitinda. Na binagay nila sa aura ng tindahan. Black. Puro itim na damit. Itim na Pantalon. Itim na plaka ng motor, itim na upuan. Sakto. Kahit hindi ako fan ng mga ganito. Promise, kapag natapos na lahat ng kababalaghan na ito. Pagpapagawa ako nito. Salamat nalang at may tattoo shop dito.

Ibinbaba ko ang bakal na pinto. At saka ikinandado gamit ang mga heavy duty padlock na naharbat ko sa hardware kanina. Nang oks na ang lahat hinarang ko yung nagasabit ako ng mga tindang damit at mga pictures ng tattoo sa salamin sinugurado ko na walang puwang para di makapasok yung ilaw galing sa labas. pinatay ko ang ilaw mula sa loob, nilagyan ng SORRY WE'RE CLOSE sa salamin. Para sure. Di takaw pansin. Di ako lalapitan ng mga kalaban kung sino man sila, baka alam naman nila magbasa. 

Madilim ang buong paligid. Hininga ko lang ang naririnig ko, tahimik sa loob ng tattoo shop. Humiga ako sa likod ng cashier. Dito ako maghihintay. Dito kung saan di umaabot ang liwanag. Eto na malalaman ko na, ano ba ang kinakataukan ni Brando. Ano ba? Sino ba ang mga kalaban. Hihintayin ko ang partirik ng buwan sa pinakamataas. Hihintayin ko. Hawak ang baseball bat nagdasal ako ng mga limang beses. Handa na ako. Handa na ako. Handa na akong malaman kung ano. Sino. Maghihintay ako...

Teka, shit. Nakalimutan ko kumuha ng charger. Anak ng Tinapa! Lecheng Hello Kitty talaga.

(ITUTULOY)