Puwan: Sa Loob ng Bermuda

Puwan

a Mini Novel 

by Hedel Cruz

V

Minulat ko ang aking mga mata at nakita ko si April sa aking tabi. Wala na ako sa loob ng maliit at madilim na tattoo shop. Inikot ko ang aking mga paningin at natagpuan ang sarili sa isang pamilyar na lugar. Tama oo eto nga, nasa Bermuda Motel ako. Yung motel sa may shaw boulevard sa likod ng ginagawang condo ng CityLand. Sa gilid ng paradahan ng jip sa tabi ng Lancaster Suite. Kasama si April, dito kung saan unang nangyari ang lahat.

Madilim at ang tanging ilaw lang ay ang naiwanang bukas na TV na wala nading palabas. Hinanap ko ang remote, nasa tabi ko, nakatali sa lamesang maliit. Pinatay ko ang TV at binuksan ang lampshade na nakapatong sa maliit na lamesa sa aking kaliwa. Mas lumiwanag ang paligid, ibinalik ko ang tingin ko kay April. Maaliwalas at napaka-ganda ng kanyang mukha. Nakalugay ang buhok na bahagyang tumatakip sa kanyang malulusog na dibdib. Muli kong iginala ang aking mga mata, tama ito nga, hindi ako nagkakamali, nandito nga ulit ako sa lugar na ito. Nasa aming mga paanan ang mga bag, sa sahig nakakalat ang aming mga damit, kasama ang aking necktie at longsleeves na pampasok sa opisina.

Huminga ako ng malalim, napatitig sa kisame na puno ng salamin, inikot muli ang aking paningin sa mga pader na nakapalibot sa amin na siya ring nababalutan ng salamin.

"salamat, salamat" ang mga unang salitang sinabi ko.

Huminga muli ako ng malalim saka ibinalik ang tingin sa kanya. Sa maliwanag na ilaw ng lampshade mas lalo kong nakita ang kagandahan ng kanyang maamo na mukha. Napabuntong hininga muli ako. Isang ngiti ang namutawi sa aking bibig. Nandito muli ako kung saan kami unang nagniig ni April.

"Gusto mo, i-try?"

"Ah, eh... OO siguro...", sagot ko sa tanong ni April habang kausap ko siya sa telepono.

"Ikaw gusto mo ba?", ang tanging nasabi ko matapos ang ilang segundong katahimikan.

"OK lang.... Matagal-tagal narin nung huli ko. Eh Ikaw, kelan yung huli mo?", natatawang tanong niya.

"Wala, Wala pa....."

"Ows, seryoso? Wag mo nga akong niloloko?" Hindi nga, don't tell me walang nangyari sa iyo ni Trina?"

Napatigil ako sa mga sinabi niyang iyon, hindi ko masabi kung meron nga o wala, ang totoo hindi ko rin masagot dahil hindi ako sanay na pagusapan ang mga bagay na ganito, lalo na at kaibigan niya ang pinag-uusapan namin. Hindi rin ako at ease, hindi rin naman ako kiss and tell.

"Meron kaming intimate moments pero hanggang dun lang"

"What do you mean intimate moments?"

"Alam mo na yun, kiss, touch, Blow Jobs..... pero  yung.....", natigilan ako sa mga sandaling iyon.

"Pero.... yung ...... ok I get it, just foreplays"

"OO yun lang, hindi ko kaya... takot ako.... pero...."

"Pero ano?" tanong ni April

Sa mga sandaling iyon kahit hindi ako at ease sa mga pinaguusapan namin, sumipa kahit papaano ang ego at pride narin ng pagkalalaki ko, ayaw ko naman isipin ng kausap ko na mahina ako at di ako sanay, kayat kahit feeling ko hindi appropriate ay sinabi ko nadin.

"Pero we do, anal"

"OMG! Hindi nga, thats so adventurous... As in?  May  pagka-wild din pala kayo.... Parang di ko kaya yan. Ok na ako sa ForePlay" sabay tawa niya.

"OO hanggang ganun lang kami, gaya nga ng sinabi, takot ako. Kahit alam kong gusto din niya. Di ko kaya. sinubukan namin minsan, pero di ko talaga kaya. Masyadong malaki ang tiwala sakin ng mga magulang ni Trina. Ayaw ko masira yun, saka mahirap na baka madisgrasya."

"So ano, tuloy ba tayo?"

Bumalik ang aking ulirat sa loob ng Bermuda. Pinikit ko ang aking mga mata. umaasa na sa pagmulat ko siya parin ang aking makikita, sana sana hindi panaginip ito. Sana yung mga tagpo sa loob ng tattoo shop yung panaginip, yung tagpo na gumising ako sa loob ng sinehan at wala nang tao yung hindi totoo. yung nag-iisa lang ako at takot sa mangyayari yung guni-guni. Sa aking pagmulat nakita ko ulit si April sa aking tabi. Pero paano, panaginip lang ba yung lahat, yung sa mall, sa kalsada, si brando. Maari bang natuloy kaming nagkita sa megamall at nanaginip lang ako sa aming pagkakahimbing. Pero bakit parang bumalik ako sa unang tagpo sa kwartong iyon. Mula sa sahig nakita ko ang damit ni April. Yung gold na blouse na may lace, parehos sa kung ano yung suot niya nung una kaming pumunta dito. Yung brown na mini skirt. Yung longslibs kong asul at yung jacket kong jeans. yung butas kong brief na Jiordano na immitation galing sa divisoria. Hindi ko na alam kung ano ang totoo, hindi ko na alam kung ano ang hindi. Lumapit ako sa kanya at hinalikan ang kanyang noo. Oh kay tamis ng sandaling iyon, ang bango ng kanyang buhok, sumasakal sa aking damdamin.

Ayaw ko nang mawala sa sandaling iyon. Ayaw ko nang pakawalan ang mga sandaling muli ko siyang nakita. Ilang buwan na nga ba? nung huli siyang nagparamdam. Binura na niya ako sa paysbuk, friendster at yahoo messenger. Hindi nagpaparamdam at madalas out of reach ang telepono. Pero ito siya ngayon, kasama ko ulit. Pero parang may mali.

Sa pagtapat ng aming mga mata pagkatapos ng mahabang halik na inilapat ko sa kanyang noo.. Nagtapat ang aming mga mukha at nakita ko siyang nakatitig sa akin. Blanko, blanko ang mga mata niya. Parang nakatitig sa kawalan. Nang bigla nalang umalog ang buong paligid. Nataranta ako at napa-upo sa kama. Ngunit walang bakas ng pagkabigla sa kanya, nakahiga padin at nakatingin sa kawalan. Umiikot, yumuyugyog ang paligid.

Blag... blag... blag!!! Malalakas na yabog at katok sa pinto.

Blag.... blag.... blag.... Lumalakas ang lindol.... unti unting lumiliit ang kinalalagyan kong iyon. Nakakatakot. Lumingon ako sa kanya muli. Pero isang anino nalang ang aking nakita.

Nanlilisik ang mga pulang mata. At parang isang usok umangat sa hangin, parang isang ipo-ipo na mas lalong sumisikil sa lumiliit na kwarto ng bermuda. Paliit ng paliit, ang buong paligid, binabalutan ng kaniya'y wangis ni April ngunit ngayon ay madilim na usok na bumabalot sa akin.

Blag... Blag.... Blag.... Papalakas na katok sa pinto.

Blag.. Blag.. Blag... Ipinikit ko ang aking mga mata upang takasan ang mga pangyayari. Sa aking pagmulat... Naghahabol ako ng hininga...

Blag... Blag... Blag.... Nasumpungan ko ang aking sarili sa loob muli ng madilim na tattoo shop.

"Hayaan mo na yan", isang malakas na boses ang nagpagalaw sa akin mula sa kinahihigaan.Tumigil ang

ingay sa labas.

"Tara na, alis na tayo. baka abutan pa tayo ng Buwan dito", at tanging mga yabag nalang papalayo ang narinig ko mula sa labas.

ITUTULOY......

Puwan: Alaala ng 3310

Puwan

a Mini Novel

by Hedel Cruz

IV

Sabi nila kapag malapit nang dumating yung oras na malapit ka nang makipag-batian ng goodbye mother earth at makipag-apir kay kamatayan, dito mo mararanasan yung parang instant flashback sa mga bagay na nangyari sa buhay mo. Yung mga bagay na masasaya at malulungkot, yung mga tagpo at mga taong mahahalaga at importante sa iyo. Kahapon gumising ako sa loob ng sinehan, sa aking paglabas wala na ang mga tao. Nabuhayan ako ng loob nang makausap ko si Brando. Pero ito ako ngayon nasa loob ng maliit at madilim na tattoo shop sa loob ng megamall. Mag-isa, takot at wala pading alam.

Sa loob ng tattoo shop , unti-unting nagiging malinaw ang lahat, hindi lahat actually pero at least yung kalagayan ko, malinaw kahit papaano. Unti-unting nagsi-sink-in ang mga tagpo, pero wala pading kasing labo ang haharapin ko ngayon, mamaya, bukas at sa susunod pang mga araw, buwan o kung mamalasin taon. 

Nakakabingi ang katahimikan sa loob ng kinalalagyan ko, kahit pinatay ko na ang aircon sa loob ng shop, malamig padin. Nakakakilabot ang katahimikan at ang lamig. Nanunuot sa aking mga buto at kaluluwa. Mahigpit ang pagkakahawak ko sa baseballbat na naharbat sa sportshop, abot kamay sa gilid ang screw driver. Handa sa anumang maaring mangyari.

Sa aking pagiisa sinusubukan kong magpakatatag at intindihin ang mga nangyayari, kahit sa loob ko blanko. Pinipilit kong unawain kahit sa utak ko alam kong walang patutunguhan. Walang tagumpay. Takot at pangamba ay bumabalot na parang sapot ng gagamba sa kawawang gamugamo na nagkamaling dumikit. OO ako yung gamo-gamo yung sapot ang kinalalagyan ko ngayon, at yung gagamba yung kahaharapin ko. Sa sulok na yun bumabalik ang mga alaala, nang kahapon bago pa ako masadlak sa kalagayang ito. 

Gumising ako ng alas syete ng umaga, sabado. Nagtimpla ng kape at nagluto ng oatmeal. Habang nagmumuni muni sa kusina at pinaplano ang mga gagawin sa araw na iyon, tulad ng paano ko lalabhan ang dalawang linggong maduming damit, saan ako mananaghalian at anong magandang palabas sa sine ngayon, tumunog ang aking celphone na nokia 3310. 1 message recieved, si April. Gusto kong basahin yung mensahe, pero pinagpaliban ko. Ano nanaman kaya ang kailangan nito, kay tagal di nagparamdam tapos bigla bigla nalang. Nanood ako ng BenTen at sinimulan na ang paglalaba. Kung alam ko lang na magkakaganito ang mundo, hindi na sana ako naglaba, puro ukay ukay lang ang damit ko, ngayong nasa mall ako at walang tao, kahit yung pinakamahal na damit pwede ko masuot. Alas dose na nang matapos ako maglaba. Nagpahinga ako saglit at muling tinignan ang cellphone ko. Nandoon padin ang mensahe ni APril na hindi ko padin binabasa.

"Kailangan nating mag-usap. 7pm sa Megamall sa dating tagpuan. Importante" 

Hindi parin siya nagbabago, ganun talaga si April. Diretso walang paligoy ligoy. Walang checheburetche. Kung ano ang gusto niya yun ang sinasabi niya. Hindi ako nagreply pero sigurado akong alam ni APril na pupunta ako. Madalas puro biro siya, pero pag ganitong seryoso ang text niya, alam niyang di ko siya matitiis. Pero bakit ngayon? ANo kayang meron, hindi naman ako nagtataka, ganun talaga siya, minsan nasa mood, minsan wala. Minsan maririndi ka sa kanya sa sobrang dalas ng pangungulit pero madalas ding mawawala nalang parang bula at di magpaparamdam. Tapos pabigla-bigla magyaya ng lakad. 

Naligo at naghanda na para gumala, maghanap ng makakainan bago dumiretso sa megamall. Ala-una na nang makarating ako sa bulaluhan sa bayan, dito ako madalas kumain kapag tinatamad ako magluto. ANg totoo oatmeal at prito lang ang alam kong iluto, kaya heaven na sa akin ang makakain ng masarap na lutong bahay. Magsimula kasi nung magkolehiyo ako umalis na ako sa bahay ng aking mga magulang, tumira malapit sa aking pamantasan. Sa may bustillos, sa may san anton na laging binabaha kapag umuulan. Doon ko unang naranasan mabuhay mag-isa. Sa kolehiyo ko din unang nakilala si April. Isa siya sa mga officer ng isang school org, mas matanda siya sa akin. First year ko nuon at siya Second Year na. Hindi ko alam paano nagsimula, pero ang totoo hindi ko sya napapansin noon, tamang tropa lang. Ilag ako sa kanya, una dahil mas matanda siya, officer siya ng org at higit sa lahat napakatangkad niya at malaking bulas para sa isang babae. Ang totoo yung kasamahan niya sa org yung gusto ko, si Danica. Pero magulo ata ang mundo at maraming hindi mo inaasahan, ang naging girlfriend ko ay yung klasmeyt ni April. Nagtagal din kami ng ilang taon pero nawala din. Sa mga panahon ng depression at pangungulila sa nasugatan at pira-pirasong puso, muli kaming nagtagpo ni APril.

Nagpapasalamat ako sa facebook, dahil doon nagkita ulit kami, nagpapasalamat din ako sa bagong kabit na wireless telephone sa bahay kaya napadalas ang aming kwentuhan, Nagpasalamat ako sa muli naming pagkikita at umipekto na ang puberty sa akin, naging magkasing tangkad kami at lumaki kahit papaano ang mga muscles ko at pangangatawan. Pero hindi naging kami, parang ganoon na hindi, magulo ang set-up, kasing gulo ng kinalalagyan ko ngayon.

Nasaan na kaya si April, nasaan na kaya siya, kahapon sabi niya magkikita kami sa megamall, pero hindi siya dumating, kasama na ba siya sa mga taong nawala? O baka isa siya sa nakaligtas. Nasaan na kaya ang mga magulang ko? Nasaan na yung dalawa kong kapatid? Nasaan na yung mga kaibigan ko? Yung mga ka-trabaho ko? Yung mga nambully sa akin nung hayskul? Yung mga nanakit sa puso ko? Yung mga kaaway ko, yung mga galit sa akin? Yung mga nasaktan at niloko ko? Kahit sino, hindi na ako magiging mapili, sana kahit sino, may natira pang kakilala ko. Ano yung sasabihin sakin ni April? Paano ko tatakasan ang bangungot na ito. Sana nga bangungut nalang. Sana matapos na ito. 

Nasa tirik na ang pulang buwan, ilang sandali nalang... Ilang sandali nalang..... Mas napahigpit ang hawak ko sa baseballbat. Handa ako sa mga mangyayari, pero sa mga oras na iyon parang hindi ko napaghandaan lahat ng sumagi sa isip ko, wala akong magawa sa sitwasyon ko ngayon. Wala din akong magawa para sa mga taong mahal ko. Nasaan na sila.... Hindi ko alam. Nasaan ako? Dito sa madilim na sulok, Handa na ako.... Handa na ako.... Handa na ako.... Handa na ako...

(ITUTULOY)

40 MGA BAGAY NA GUSTO KONG MAKITA AT MARANASAN BAGO MAMATAY. (UPDATED)

40 MGA BAGAY NA GUSTO KONG MAKITA AT MARANASAN BAGO MAMATAY. 

(Sinulat taong 2008. As of today Number 18, 24, 25, 28, 35. Palang ang nangyayari. 5 out of 40. Not bad)

Panimula: Ilang beses na akong nagkakaroon ng Bangungot o yung mga tinatawag na “NIGHTMARES” nitong mga nakaraang araw. Marahil dahil sa pagod. Ang totoo , ilang buwan narin akong at pinapahirapan ng aking INSOMNIA. Halos lampas isang taon na ng lumala ang insomnia ko Marahil bunsod ito ng mga pagyayaring nakakapagpabagabag sa aking diwa at isipan. Mula noon hindi na ako makatulog ng maayos sa gabi. Swerte na kung nasa 3 o 4 na oras ang tulog ko. Minsan swerte akong nakakahimbing sa hapon, minsan sa gabi. Ngunit tuwing ako ay papalaring makatulog. Ako naman ay binabangungot. Bangungot na hindi mayroong mga halimaw at dragon, o mga impakta sa banga at kagubatan kundi yun pakiramdam na hindi ako makagalaw at makahinga, kahit bukas ang iyong diwa at nakikita mo ang mga bagay sa paligid. Minsan na akong binangungot noung ako ay nasa kolehiyo, nakita ko ang isang liwanag. May tumatawag sa akin. Papalapit na ko dito, ngunit naalala ko ang aking mga mahal sa buhay. Kayat pilit kong ibinalik ang sarili sa mundo. Hindi ka man maniwala, pakiramdam ko namatay ako nuon at nagbalik. Ngayon, muling bumabalik ang boses at ang liwanag. Iniisip ko, marahil isang araw. Hindi ko na kayanin at akayin nako nito. Kayat bago ang lahat, bago ito maisakatuparan (wag nman sana). Ito ang mga bagay na nais kong matupad bago ako muling makipag-batian ng “hi” at “hello” sa liwanag at makipag-apir kay kamatayan.

1. Maipagpatayo ko ng Mansyon sila Ama at Ina.

2. Makita ang loob ng MALAKANYANG

3. Makipagreunion sa Elementarya at Hayskul, at sapakin ang mga dating nam-bully sa akin.

4. Gayahin ang buhok ni Rey Valera o kaya kay Ka Feddie Aguilar.

5. Makita ang Batanes

6. Humaba ang balbas at gumanap na Hudas sa Semana Santa

7. Makapunta sa New Zeland

8. MAKAPAG-ASAWA.

9. Humingi ng Authograph kay Pepe Smith (may kasama pang picture)

10. Makitang may Disneyland narin sa Pilipinas

11. Matapos ang ginagawa kong Libro. (serious book ito, naniniwala ka?)

12. Matalo si Pacquiao ng boksingerong hindi taga Mexico, kundi ng isang taga Zimbabwe

13. Makita ang mga Ex-girlfriend ko. Humingi ng sorry at mag pasalamat.

14. Magkaroon ng 6 na anak. (girl, boy, bakla, tomboy, butiki, baboy)

15. Lumuwag ang MRT

16. Magkaroon ng extensive at maayos na railway system sa Pinas.

17. Makita ang sarili sa lahat Pahayagan (meron na ako sa Manila Bulletin, Pangalan nga lang : Sa Phil. Star, may kasamang picture, Article pa ni Tim Yap.. hehe

18. May Makahuli si Osama Bin Laden

19. Magkaroon ng asong hindi mamatay pag tungtong ng ikalawang taon (dedbol lagi si bantay) 

malas ata ako sa asong askal eh Sino may pure breed? Penge?

20. Magkaroon ng mall sa Payatas.

21. Pumayat (para naman gwapo ko sa loob ng kabaong)

22. Makasayaw ulit sa Cultural Center of the Philippines

23. Makaupo sa Lap ni Santa Clause

24. Masimento ang kalsada samin

25. Malamang may isang tao sa mundong nakakaintindi sa utak ko

26. Magkaroon ng BEST FRIEND (na girl)

27. Makasakay sa Titanic

28. Maglaro parang bata.

29. Humiga sa damuhan habang nakatingala sa mga butuin habang kasama ang minamahal

30. Makapag aral ng Abugasya (sana magkapera, ang mahal eh)

31. Makatikim ng buko Pie sa itaas ng MT. Makiling.

32. Lumabas sa pelikula (kahit extra)

33. Makakita ng Pagong (si Pong.

34. Gumawa ng Pelikula.

35. Makapasok sa Araneta Coliseum

36. Manalo sa Palanca o kahit anung Patimpalak sa Pagsulat

37. Makasakay sa Ambulansya, may Wang Wang

38. Makita ang kaibigang si Kristine Rivera at si Kahlil Mora 

39. Makitang Malinis ang Ilog Pasig. Makalanggoy at magtampisaw dito.

40. Higit sa lahat maniwala kang seryoso akong tao.

5 Things You Should Know About Me

5 Things You Should Know About Me

5 alituntunin sa bahay na dapat sundin para di ako magalit.

Una, dapat lagi may lamang tubig ang ref.

(kaya ko hndi kumain ng 1 buwan pero pag walang tubig, magtago ka na)

Pangalawa, Bawal makalat.

(allergic ako sa dumi at alikabok, OCD ako pag-makalat)

Pangatlo, Magpaalam pag hihiram ng aking gamit 

(kung ayaw mo mging incredible hulk ako)

Pang-apat, Bawal galawin ang aking mga libro.

(nagsawa na ako sa mga humihiram tapos ibabalik ng lukot o may tupi, libro ang isa sa mga pinaka-mahalaga sakin, kung gusto mo makibasa bumili ka, para naman kumita ang book industry)

Pang-lima at pinaka-dapat sundin, Lahat ng pagkain sa ref pwd mo kainin, kahit ubusin mo pa lahat ok lang. Pati beer at alak. Kahit magtake-out ka pa, iluto mo lahat ng gusto mo iluto, kahit magpyesta ka pa! Basta WAG NA WAG NA WAG mo lang gagalawin ang YOGURT KO! 

(kung ayaw mo ng World War 3)

Puwan: Give it to me Baybeh.... I'm Ready

Puwan

A Mini Novel

ni Hedel Cruz

III

Kung minamalas ka nga naman, ang dami daming shit na mangyayari sa buhay mo. Eto na yata yung pinaka rurok. Gumising ako sa loob ng sinehan tapos wala na ang sang-katauhan, tapos eto ngayon. Nung nalaman kong may tao pa, si Brando. Nalow-bat naman itong Iphone na may Hello Kitty.

Mabilis akong bumalik ng mall, malamig na ang hangin. Kita ko sa labas na unti unti nang nagiging pula ang kapaligiran. Maliwanag pero kulay pula ang lahat. Eto na ba yung sinasabi ni Brando? Maliwanag din ang buong mall. Parang normal lang ang lahat, maliban nalang sa kawalan ng nilalang. Dumaan ako sa mga tindahan ng pagkain, wala na ang tubig na kanina ay pumatay sa natustang donut, fried chicken at french fries. Kumuha ako ng tatlong tiramisu sa KFC, tatlong whooper sa burger king at limang kanin sa Jollibee. Ewan, parang panaginip, siguro marami sa atin ang nangangarap na ma-trap sa mall, free for all nga naman, ang sarap gumala sa mall na ikaw lang mag-isa tapos libre lahat. Pakiramdam ko ako si invisible man tapos pwede ako pumunta kahit saang sulok ng mall na walang nakakaalam. Nakabukas ang bawat tindahan. Ako lang mag-isa, pwede kong gawin ang lahat ng gusto ko. Nakakalungkot dahil hindi ako si invisible man at wala akong kasama dito. Creepy. Grabe.

Habang naglilibot sa mall, lumamig lalo ang hangin, hindi ko alam kung dahil sa nakabukas na aircon o ito na yung sinasabi ni brando na hindi ko dapat abutan. Kinabahan ako at dali-daling naghanap ng madilim na lugar. Bakit madilim na lugar? Totoo kayang mas ligtas ako sa madilim na lugar. Heavy, kakaiba, kung sa mga tipikal na napapanood ko sa TV mas ligtas yung tao mula sa mga aswang, kapre, tikbalang at vampire na kumikintab sa maliwanag na lugar at umaatake lang ang kalaban pag mag-isa ka sa madilim, eto ang labo. Kabaliktaran. Anak ng tinapa, nakaka-aning na talaga. Tumatakbvo ako sa hindi ko alam, nagtatago ako sa hindi ko alam, at ang lahat ng pangyayari hindi ko alam. Parang pag-ibig, shet. Parang pag-ibig na hindi mo alam kung saan ka lulugar, labanan ng liwanag at dilim, yung tipong nasa twilightzone ka ng panliligaw, hindi mo alam kung may aabutan kang liwanag na magbibigay ng matamis na oo ng iyong sinisinta, o madilim na rejection.

Kailangan sa madilim ako, sa madilim ako magtago. Paulit ulit kong sinasambit sa utak ko hanbang nagmamadali na maghanap nito. 

Eh kung sa carpark kaya, madilim dun. Pero panu kung may dalang ilaw yung kung sino man yun. 

Eh kung sa sinehan kaya? Dun naman ako nanggaling dati, kung lumipas ang mga panahon na tulog ako habang nangyayari ang lahat ng kababalaghan, tapos ligtas naman akong nakalabas, baka pwede na. Pero paano kung matalino yung mga kalaban at binuksan nila ang ilaw, sa lawak ng sinehan, nakakahingal tumakbo. 

Eh kung sa CR kaya? tapos lock ko nalang yung pinto? Pero nakakabagot dun, panu kung may mumu? Baka una pa akong mamatay sa atake sa puso kapag may lumabas na bata na malaki tyan, itim ang mata at gumagapang na parang si sadako.

Kailangan ko nang mag-isip agad, kailangan kong magtago. Pero gusto ko din makita ang mga mangyayari, ano ba yung sinasabi ni Brando. Sino ba yung mga kalaban. Kailangan ko ng isang lugar na madilim at sarado. Pero madali para makita ko ang mga mangyayari kapag tumirik na ang buwan sa pinaka-itaas. Ano ba ang mangyayari? Sino sila? Ano sila? Bakit sila? Bakit ako? Bakit ako pa ang napunta sa katauyan na ito. 

Habang naghahanap ng madilim na lugar, napadaan ako sa isang sports shop. Ayus ayun may baseball bat. Mahina man ako, pero makakatulong ito. Baka sakali. Dumaan din ako sa hardware. Naghanap ng screwdriver, baka makatulong din. Habang nasa tapat ng isang estante. Ayos. Sakto. Bright Idea. Sana. Sana. 

Isang maliit na tindahan na may salamin at matibay na bakal na pinto na tumutupi at bumababa galing sa taas ang pinasukan ko. Madilim ang loob ng tindahan. Patay ang ilaw pero halatang sinadya, maliliit na ilaw lang mula sa mga make-shift lamp na may artsy arsty design. Sgiuro dahil narin sa kanilang tinitinda. Na binagay nila sa aura ng tindahan. Black. Puro itim na damit. Itim na Pantalon. Itim na plaka ng motor, itim na upuan. Sakto. Kahit hindi ako fan ng mga ganito. Promise, kapag natapos na lahat ng kababalaghan na ito. Pagpapagawa ako nito. Salamat nalang at may tattoo shop dito.

Ibinbaba ko ang bakal na pinto. At saka ikinandado gamit ang mga heavy duty padlock na naharbat ko sa hardware kanina. Nang oks na ang lahat hinarang ko yung nagasabit ako ng mga tindang damit at mga pictures ng tattoo sa salamin sinugurado ko na walang puwang para di makapasok yung ilaw galing sa labas. pinatay ko ang ilaw mula sa loob, nilagyan ng SORRY WE'RE CLOSE sa salamin. Para sure. Di takaw pansin. Di ako lalapitan ng mga kalaban kung sino man sila, baka alam naman nila magbasa. 

Madilim ang buong paligid. Hininga ko lang ang naririnig ko, tahimik sa loob ng tattoo shop. Humiga ako sa likod ng cashier. Dito ako maghihintay. Dito kung saan di umaabot ang liwanag. Eto na malalaman ko na, ano ba ang kinakataukan ni Brando. Ano ba? Sino ba ang mga kalaban. Hihintayin ko ang partirik ng buwan sa pinakamataas. Hihintayin ko. Hawak ang baseball bat nagdasal ako ng mga limang beses. Handa na ako. Handa na ako. Handa na akong malaman kung ano. Sino. Maghihintay ako...

Teka, shit. Nakalimutan ko kumuha ng charger. Anak ng Tinapa! Lecheng Hello Kitty talaga.

(ITUTULOY)